Wie gaat er bij z’n volle verstand in een tuig aan een kabel hangen om zich met een snelheid van ruim honderdtien kilometer per uur naar beneden te laten suizen? Het is waanzinnig, in elke betekenis van het woord, maar leuk!
Door Nico van Dijk
De Fantasticable is het spectaculairste onderdeel van het avonturenpark Bol d’Air in La Bresse in de Franse Vogezen, waar we eerst een uurtje over wiebelige kabels, touwbruggen en hoog boven de veilige grond hangende balken door de boomtoppen hebben geklommen.
De Fantasticable, zoals de afdaling heeft, doet z’n naam eer aan. Het is een fantastische ervaring om aan een kabel door de lucht te vliegen en laag over de boomtoppen te scheren! Maar voor je dat euforische gevoel ervaart, is wel een flinke portie zelfoverwinning nodig.
Spanning
Naarmate het tijdstip van vertrek richting het startpunt van de Fantasticable dichterbij komt, voel ik de spanning in m’n lijf toenemen. Ik word door een hulpvaardige medewerkster in een soort dik schort geholpen. Aan de achterkant zitten allemaal lijnen, een paar dikke musketonhaken en een stokje aan twee elastieken dat zich telkens hinderlijk tussen je benen manoeuvreert. Ook krijgen we een groot, zwaar, bijna driehoekig apparaat in onze handen gedrukt, ‘le chariot’, oftewel het ‘karretje’.Geen idee waar het allemaal voor dient.
Maidenflight
Dan stappen we met acht man in de gereedstaande Landrover. Ik vraag aan mijn medepassagiers of zij al eens zo’n afdaling gemaakt hebben, maar het blijkt voor iedereen de ‘maidenflight’ te zijn. Ondertussen begin ik me steeds meer af te vragen, waarom ik dit ook al weer doe. Ik heb net een paar dagen daarvoor in Europapark in nogal wat achtbanen gezeten, dus waarom zou ik hier nu zo tegenop zien? Bovendien, ze bieden dit arrangement ook aan als tandemvlucht waarbij zelfs kinderen mee mogen, dus wat maak ik me zorgen? Twintig jaar geleden ben ik tijdens een cursus parachutespringen acht keer op 1500 meter hoogte uit een goed functionerend vliegtuig gesprongen, dus dan zou dit toch geen probleem moeten zijn. Maar ja, dat was de tijd van ‘live fast, die young and leave a good looking body’ en nu heb ik een huis en een hypotheek. Tijdens mijn overpeinzingen is de Landrover een hobbelig, nagenoeg onbegaanbaar bergpad opgereden om na een paar haarspeldbochten te stoppen. De laatste vijftig meter naar het starthok moeten we lopen.
Wereldrecord 320 km per uur
Onderweg passeren we een bordje dat ons vraagt de rust van het bos te respecteren en niet te gaan gillen en schreeuwen. Pal onder het starthok staat een felrood bordje met daarop de tekst “WR 320 km/u”. Lekker, dat draagt ook al niet bij aan de gemoedsrust.
Eenmaal in het starthok krijgen we van instructrice Julie een gedetailleerde uitleg over de procedure en onze ‘vlucht’. De eerste fase aan de 1350 meter lange kabel mag je met je armen wijd als een vogel vliegen en maak je snelheid. Bij de ingang van het bos moet je je armen strak naast je lijf vouwen, want anders raak je met je handen de boomtoppen en dat wil je niet met ruim honderd kilometer per uur. Op de laatste honderd meter voor de finish moet je je hoofd horizontaal houden, want anders krijgt je nek bij de stop misschien een te grote klap.
Klinkt logisch allemaal, niemand heeft vragen en de eerste kan zich klaarmaken. Julie gooit het ‘karretje’ op de kabel. Met de haken die achterop het schort zitten wordt de man vastgemaakt aan het karretje. Dan moet hij gaan liggen in het tuig, zijn benen strekken en zijn voeten tegen het stokje plaatsen. Ineens is duidelijk waar alles voor dient. Dan moet hij zijn voornaam zeggen en zijn gewicht noemen. Dat laatste bepaalt het formaat van het remparachuutje dat tussen hem en de ‘chariot’ wordt vastgemaakt. Via de portofoon overlegt onze instructrice met iemand bij het eindpunt en na een laatste check haalt ze de beveiligingshaak weg. Direct zet de man zich in beweging om steeds harder en harder te gaan en uiteindelijk tussen de bomen uit het zicht te verdwijnen. De volgende mag zich gereed maken en vertrekt korte tijd later. Daarna is er bij de achterblijvers enige aarzeling wie daarna zal gaan. Omdat de mens nog het meeste lijdt onder het lijden dat hij vreest, besluit ik dat ik wel als derde naar beneden wil.
Genieten!
Ik word aangehaakt, maar moet even wachten voor ik letterlijk los mag. Hangend in het schort kijk ik recht naar het bordje dat het wereldrecord vermeldt. Het lijkt wel of het bordje steeds feller rood wordt, maar dat zal wel verbeelding zijn. Maar dan, na wat gebrabbel in de portofoon klinkt ook voor mij het verlossende ‘c’est parti’. Eerst langzaam, maar dan steeds sneller glij ik langs de kabel naar beneden. Ik spreid mijn armen en, wauw, wat een heerlijk gevoel is dat! Alle stress is op slag verdwenen, het is echt geweldig om zo boven de bomen naar beneden te vliegen. Er verschijnt een grijns op mijn gezicht en ik begin echt te genieten. Bij de ingang van het bos doe ik braaf mijn armen langs mijn lichaam en dat is echt geen overbodige luxe. Ik vlieg rakelings langs en nu ook tussen de boomtoppen en zoef over het boomhuttenpark waar we de nacht ervoor hebben geslapen. Superrelaxed raas ik naar beneden, over de hoofden van een groepje wandelaars. Ik merk dat ik nog steeds versnel, maar dat is geen enkel probleem.
Eenmaal uit het bos zie ik Bol d’Air-avonturenpark al liggen en maak ik me klaar voor de stop. Ik vlieg door de landingstoren en hoor de klap als de ‘chariot’ de diabolo raakt die de kabel met het remtouw in de toren verbindt. Ik maak een zwieper omhoog en hang dan rustig uit te schommelen. Terwijl de adrenaline nog uit m’n oren spuit, word ik op het platform getakeld en ontkoppeld. Mijn vlucht zit er op en ik wil eigenlijk maar één ding: Nog een keer keer! De Fantasticable is echt fantastisch!
Bekijk de video
Foto’s: Bol d’Air
Dit is het tweede artikel uit een serie reisreportages over de Vogezen.