Een roadtrip met een camper door het zuiden en westen van de Verenigde Staten. Menigeen droomt er van om nog eens zo’n trip te maken. Wij vlogen met Icelandair naar Denver en begonnen daar aan onze droomreis. Deel een van een special over een rondreis langs Utah’s Mighty Five.
Wij beginnen onze reis in Denver, Colorado waar we met Icelandair naartoe vliegen. Dat klinkt als een omweg, maar Icelandair onderhoudt uitstekende verbindingen tussen Europa en de VS. Bijkomend voordeel is dat je op IJsland een stopover van maximaal zeven dagen kunt maken waardoor je twee bestemmingen kunt zien met één vliegticket. Bovendien heb je door de centrale ligging van IJsland minder last van een jetlag dan bij een rechtstreekse vlucht van Europa naar de VS.
Camperdepots verspreid door de VS en Canada
Onze drie campers zijn gereserveerd via het Nederlandse Travelhome. Deze ANWB-dochter werkt samen met het Amerikaanse Cruise America. Daardoor kunnen Travelhome-klanten op meer dan honderd locaties in de VS, Canada en Alaska hun geboekte camper ophalen bij een camperdepot. In het arrangement is inbegrepen dat je opgehaald wordt vanaf het vliegveld en naar je hotel gebracht wordt. Als Europeaan ben je verplicht de eerste nacht in een hotel te overnachten, dit om te voorkomen dat je met een jetlag op pad gaat. Je moet hier dus wel met de planning van je campervakantie rekening mee houden.
Inchecken: verplichte instructiefilm
Op het camperdepot in Denver mogen we eerst een aantal documenten ondertekenen, waarbij we de kleine lettertjes maar niet al te zorgvuldig lezen. Moet je in Nederland voor voertuigen zwaarder dan 3500 kilo een groter rijbewijs hebben, in de VS mag je met een gewoon Nederlands rijbewijs-B rustig met een tien meter lange camper de weg op. Via de creditcard wordt een borg van 500 euro afgeschreven, de verzekering is afgekocht en daarna volgt de verplichte instructiefilm van 20 minuten, gewoon in het Nederlands. Omdat we nog nooit met een camper gereden hebben, zijn we al snel het spoor bijster tussen alle schakelaars, afsluiters en handels. Het duizelt al snel van de do’s en don’ts.
Ford C30 camper: alle luxe en comfort op de weg
Daarna wordt het tijd voor een inspectie van de Ford C30, een tien meter lang, drie meter breed en vier meter hoog huis op wielen. Dit ‘recreational vehicle’ zoals campers in de VS worden aangeduid, is van alle luxe en comfort voorzien, inclusief douche, toilet, keuken met gasfornuis en magnetron en zeven slaapplaatsen. Wow, dat we met dit gevaarte zodadelijk de weg op gaan, het is een gedachte die nog wat onwerkelijk aandoet. Toch snappen we tijdens de inspectieronde ineens een stuk beter waarvoor al die hendeltjes uit het instructiefilmpje dienen. Na het inpakken van de bagage, het servies en het meegereserveerde beddengoed is het langverwachte moment daar: we gaan beginnen aan onze tour door Colorado en Utah!
Alleen: we moeten eerst nog even uit deze hoek van het parkeerterrein zien te komen, waarbij we een hek, een lantaarnpaal en een handvol strak naast ons geparkeerde campers moeten ontwijken. Een van de passagiers stapt uit om aanwijzingen te geven en let ook op het uitzwaaien van de achterkant. Want achter de toch al ver naar achteren geplaatste achterwielen zit nog een stuk camper van een meter of drie.
Mega supermarkt
Als dat gelukt is, doemt direct de volgende uitdaging op: invoegen in het drukke stadsverkeer van Denver. Gelukkig moeten we rechtsaf en hoeven we niet direct de zes rijstroken over te steken. Als er een gaatje valt, geven we gas, maken een ruime bocht en we zijn op weg! Na een stop op de gelukkig ultraruime en vrijwel lege parkeerplaats van de mega-Walmart, is het voorraden inslaan en weer op weg.
Al snel zitten we op de Interstate-70 richting de Rocky Mountains en het westen. Het rijden valt ons alleszins mee. Onze camper past precies tussen de lijnen op de weg en bij een verandering van rijbaan houden de meeste medeweggebruikers doorgaans goed rekening met onze kleine vloot van drie campers. Ook het ‘keep your lane systeem’ maakt het rijden wat makkelijker al hebben we voortdurend de neiging om na een inhaalmanoeuvre weer naar rechts te gaan.
Ons reisdoel van vandaag is Moab, dat net over de staatsgrens in Utah ligt. Maar dat betekent ook:een rit van 570 km voor een groot deel dwars door de Rocky Mountains. Vlak na Denver zitten we in de glooiende uitlopers van dit gebergte dat het Amerikaanse continent doorsnijdt en zien we bij een afslag een bord ‘Buffalo herd’ staan. Natuurlijk willen we dat wel eens zien, maar helaas, geen tijd. En dat is een ervaring die we deze reis nog we vaker zullen hebben. Want wat zien we onderweg prachtige vergezichten met goudkleurige espen die met hun schitterende herfsttooi (het is begin oktober) de flanken van de bergen in vuur en vlam zetten.
De hoogte in: skigebieden in de Rocky Mountains
We zijn wel ongemerkt flink de hoogte in gegaan. Denver ligt al op 1600 meter hoogte en noemt zich dan ook trots de Mile High City, hoewel dat bij elke toerist direct associaties oproept met een zekere, al dan niet fictie e club van een bepaald allooi.
Al snel verschijnen de namen van de eerste skigebieden op de borden zoals Copper Mountain en Vail waar we een korte koffie- en tankstop houden. Overal is de sfeer erg relaxed en vriendelijk. Na Vail wordt het dal breder en de bergen lager. Regelmatig wordt er aan de weg gewerkt. Snelheidsovertredingen bij wegwerkzaamheden worden dubbel zo zwaar beboet waarschuwen de borden.
Indian Summer
Het landschap wisselt voortdurend en is geen moment saai. Om de haverklap grijpen we de camera’s om weer een schitterende bergtop vast leggen die om weer een nieuwe bocht opdoemt. De Indian Summer verwent ons met schitterende kleuren en een warm zonnetje.
Dan rijden we vrij plotseling bij Deadwood Valley een schitterende kloof in en ligt er ineens een rivier naast ons: de White River. De wanden van de kloof zijn te steil om een weg aan te leggen en dus is er een kilometerslange brug door de canyon gebouwd. Hoewel rijden met de camper bepaald geen straf is, heeft de chauffeur van dienst helaas geen tijd om al te veel van al dat schoons zich in zich op te nemen.
Een flink stuk na Vail wordt het dal breder en krijgen we gezelschap van de Colorado River. En dan, zo’n tien mijl voor Grand Junction, waar ook de staatsgrens met Utah is, houden de bergen vrij abrupt op en begint een enorme vlakte. Het is het begin van de leegte die zo kenmerkend is voor Utah. Tachtig procent van de bevolking is geconcentreerd op slechts negen procent van het oppervlakte van de staat, die pas laat in de geschiedenis van de VS door blanke kolonisten bewoond werd.
Roadmovie en ghost town Cisco
Het loopt inmiddels tegen het eind van de middag als we vlakbij Cisco de route binnendoor naar Moab nemen. Tik in Google ‘Cisco Utah’ in en de zoekmachine vult je zoekopdracht automatisch aan met ‘ghost town’. Trefzekerder kan de omschrijving niet zijn. Ten tijde van de stoomlocomotieven konden de treinen van de Denver and Rio Grande Western Railroad hier water bijvullen en was hier een saloon. Johnny Cash zong ooit met sonore stem een droevig nummer over de teloorgang van ‘Cisco’s Clifton’s Filling Station’.
https://youtu.be/o9w3kak-I1w
Horrorfilm
Cisco had nog als western-stadje bewaard kunnen blijven, ware het niet dat vandalen de huizen geplunderd en gesloopt hebben. Naast de krotten en ingezakte schuurtjes staan nog een handvol autowrakken. Verder is hier helemaal niets.
Het gehucht diende ooit als filmlocatie voor roadmovies als Thelma and Louise, maar het zou momenteel beter als locatie voor horrorfilms als The Vanishing en een remake van The Texas Chainsaw Massacre kunnen dienen. Het is een plek waar je zonder spoor na te laten van de aardbodem kunt verdwijnen en zeker geen plek om in je eentje autopech te krijgen.
Maar net als de zon onder is, floept bij twee huizen plotseling het licht aan. Het blijkt dat er hier in deze desolaatheid nog vijf spoorwegarbeiders wonen die belast zijn met het onderhoud van de verderop gelegen spoorlijn. Waarschijnlijk hadden de mannen graag een koud biertje met ons willen drinken uit onze ‘american size’ camperkoelkast. Maar wij nemen toch maar het zekere voor het onzekere en leggen in het aardedonker de laatste veertig mijl naar Moab af.